第六卷 公主瑙西卡娅惊梦救援落难人
历尽艰辛的神样的奥德修斯躺在那里，
深深沉入梦境和困倦。这时雅典娜
来到费埃克斯人卜居的国土和城市，
他们原先居住在辽阔的许佩里亚，
与狂妄傲慢的库克洛普斯族相距不远，
库克洛普斯比他们强大，常劫掠他们。
仪容如神明的瑙西托奥斯迁离那里，
来到斯克里埃，远离以劳作为生的人们，
给城市筑起围垣，盖起一座座房屋，
给神明建造庙宇，划分耕种的田地。
但他已经被死亡征服，去到哈得斯，
现在由阿尔基诺奥斯统治，神明赐智慧。
目光炯炯的雅典娜来到他的宫殿，
设法为英勇的奥德修斯安排归程。
她来到一间精美的卧室，一位容貌
和身材如不死的神明的少女在那里安眠，
勇敢的阿尔基诺奥斯的女儿瑙西卡娅，
陪伴她的两个侍女也都俊美无比，
睡在门柱旁边，闪光的房门紧闭。
女神像一阵清风，来到少女的床前，
站在她的头上方，对她开言这样说，
幻化成以航海著称的狄马斯的女儿模样，
那少女与瑙西卡娅同龄，很令她喜欢。
目光炯炯的雅典娜来到她近前这样说：
“瑙西卡娅，母亲生了你怎这样懒惰？
把你的那些漂亮衣裳随意扔一旁，
你已临近婚嫁，该穿上漂亮的衣服，
也该为随嫁的侍女们准备漂亮服装，
漂亮的衣服能给人带来高尚的声名，
你的父亲和高贵的母亲也会心喜欢。
黎明到来时，让我们一起前去洗衣裳，
我将和你一同前往，作你的帮手，
要尽快备妥当，做少女的时间不会很久长。
本地所有费埃克斯人的高贵子弟
都来向你求婚，你也是高贵出身。
明晨你向高贵的父亲提出请求，
要他为你套好健骡，准备车乘，
装载你的袍带、衣衫和漂亮披盖。
这对你自己也比徒步前往要方便，
因为洗涤的水池距离城市相当远。”
目光炯炯的雅典娜说完，转身返回
奥林波斯，传说那里是神明们的居地，
永存不朽，从不刮狂风，从不下暴雨，
也不见雪花飘零，一片太空延展，
无任何云丝拂动，笼罩在明亮的白光里，
常乐的神明们在那里居住，终日乐融融。
女神对少女作完嘱咐，便返回到那里。
宝座辉煌的黎明女神降临人间，
唤醒盛装的瑙西卡娅。少女对梦境
惊异不已，穿过宫殿去禀告双亲，
亲爱的父亲和母亲，看见他们在里面。
母亲坐在炉灶边，正同女仆们一起，
纺绩紫色的羊绒；她遇见父亲正出门，
前去与杰出的王公们一起出席会议，
接受费埃克斯贵族们的盛情邀请。
她站到亲爱的父亲身边，对他这样说：
“亲爱的父亲，你能否为我套辆大车？
高大而快疾，我想把美丽的衣服载上，
去河边洗涤，衣服堆放那里不干净。
你自己与贵族们一起开会商议要政，
也需衣冠整洁，与你的身份才相称。
宫里居住着你的五个心爱的儿子，
两个已成婚，三个未婚风华正茂，
他们也希望能穿上新洗的干净衣服，
去参加舞会，这些事情令我心牵挂。”
她这样说，羞于对亲爱的父亲明言
欢乐的婚事，父亲会意一切对她说：
“孩子，我同意给你骡子和其他东西。
你就去吧，奴仆们会给你套好大车，
高大而快疾，车上还装有篷布作遮护。”
他说完吩咐奴仆，奴仆们遵行不怠。
他们在院里备齐一辆运行迅速的
骡拉大车，把骡赶来在车上套好，
小女从闺房拿来自己的华丽衣服。
她把衣服装上制作精美的大车，
母亲装上一箱各式样令人愉快的
可口食品，又装上各种珍馐美馔，
再放上一皮囊美酒，姑娘登进车里。
母亲又给她送来一金瓶润滑的橄榄油，
供她同侍女们沐完浴后抹肌肤。
这时少女抓住鞭子和光滑的缰绳，
扬鞭催骡，顿时响起嗒嗒的骡蹄声。
骡子不停地奔跑，载着衣服和少女，
她不是单独一人，侍女们伴她同行。
她们来到景色美丽的河流岸边，
那里的水池经常满盈，河水清澈，
不断地流动，能够洗净一切污渍，
她们把车在那里停住，给骡解辕。
她们把骡赶到水流回旋的河岸边，
去啃甜美的青草，再伸开双手从车上
抱下载来的衣服，抛进幽暗的河水里，
在池里灵活地用脚蹬踩，互相比技艺。
待她们洗完衣服，除去一切污垢，
便把衣服一件件整齐地晾晒岸边，
距离受海水冲洗的滩头碎石不远。
她们沐浴以后，把香膏抹遍全身，
便坐在河边滩头，开始享用午餐，
把衣服留给太阳的光辉曝晒烤干。
少女和侍女们个个尽情用完午餐，
然后把头巾取下，开始抛球游戏，
白臂的瑙西卡娅再带领她们歌舞。
有如射猎的阿尔特弥斯在山间游荡，
翻越高峻的透革托斯和埃律曼托斯山，
猎杀野猪和奔跑迅捷的鹿群愉悦，
提大盾的宙斯的生活于林野的神女们
和她一起游乐，勒托见了心欢喜。
女神的头部前额非其他神女可媲美，
很容易辩认，尽管神女们也俊美无比；
这位未婚少女也这样超越众侍女。
当公主准备离开河滩，归返宫邸，
驾上骡子，收起晾晒的美丽衣服，
目光炯炯的女神雅典娜又想了主意，
让奥德修斯被惊醒，得见美貌的少女，
少女好把他带往费埃克斯人的城市。
这时那公主正把球抛给一个侍女，
球没有击中侍女，却掉进幽深的水流。
她们大声惊叫，神样的奥德修斯被惊醒，
他立即坐起身，心里和智慧这样思忖：
“天哪，我如今到了什么样人的国土？
这里的居民是强横野蛮，不明正义，
还是热情好客，心中虔诚敬神明？
有少女们的清脆呼声在周围回响，
她们或许是神女们，居住在山间
高峻的峰巅和河水源旁，繁茂的草地，
或许是我只身临近讲凡间语言的人们。
我还是亲自前去试探，好察看清楚。”
神样的奥德修斯说完，匍匐出丛林，
伸手从浓密的树丛折下绿叶茂盛的
茁壮树枝，遮住英雄裸露的身体。
他向前走去，有如生长荒野的狮子，
心里充满勇气，任凭风吹和雨淋，
双目耽耽如烈火，走进牛群或羊群，
或者山野的鹿群，饥饿迫使它去袭击
羊群以果腹，甚至进入坚固的栏圈。
奥德修斯也这样走向美发的少女们，
不顾裸露的身体，情势逼迫不得已。
他浑身被海水染污，令少女们惊恐不迭，
个个颤抖着，顺各处河岸四散逃窜。
惟有阿尔基诺奥斯的女儿留下，雅典娜
把勇气灌进她心灵，从四肢驱除恐惧。
公主在对面站定，奥德修斯不禁思忖，
是抱住美丽的姑娘，以双膝的名义请求，
还是远远地这样站立，用温和的语言，
真切地恳告，请求指点城市赠衣穿。
他心中思虑，觉得这样做更为合适：
远远站住，用温和的语言真切恳求，
不要鲁莽去抱膝，令少女心中生嗔怨。
他于是温和而富有理智地开言这样说：
“恕我求问，姑娘，你是天神或凡人？
你如果是位执掌广阔天宇的神明，
我看你与伟大的宙斯的女儿最相似，
无论容貌，无论身材或是那气度。
如果你是位生活在辽阔大地的凡人，
那你的父亲和尊贵的母亲三倍地幸运，
你的兄弟也三倍地幸运，你会使他们
心中永远充满不灭的喜悦和欢欣，
看见你这样一位美丽的姑娘去歌舞。
但是有一人比所有其他的人更幸运，
他若能把你娶回家，付出优厚的聘礼。
我从未亲眼看见过如此俊美的世人，
或男或女，我一看见你不由得惊异。
我去过得洛斯，在阿波罗祭坛旁见到
一棵棕榈的如此美丽的新生嫩枝。
我去那里，一支巨大的军队跟随我，
顺道路过，在那里遭受到许多不幸。
我一看见那棕榈，心中惊愕不已，
从未有如此美丽的树木生长于大地。
姑娘啊，我一见你也如此愕然惊诧，
不敢抱膝请求你，虽然正遭遇不幸。
昨天第二十天我才逃脱酒色的大海，
自从强烈的波涛和风暴把我吹离
奥古吉埃岛。现在神明送我来这里，
让我继续遭不幸，我的苦难犹未了，
神明们还会给我降下无穷尽的灾祸。
尊敬的姑娘，可怜我，遭到许多苦难后，
我首先遇见你，其他人我均不认识，
他们拥有这里的城市和广阔的土地。
请给我指点城市，赐给我粗布蔽体，
如果你前来这里时带有一些衣衫。
我祈求神明们满足你的一切心愿，
惠赐你丈夫、家室和无比的家庭和睦，
世上没有什么能如此美满和怡乐，
有如丈夫和妻子情趣相投意相合，
家庭和谐，令心怀恶意的人们嫉妒，
亲者欣慰，为自己赢得最高的荣誉。”
白臂的瑙西卡娅回答陌生人这样说：
“外乡人，我看你不像坏人，不像无理智，
奥林波斯的宙斯亲自把幸福分配给
凡间的每个人，好人和坏人，按他的心愿。
不管他赐给了你什么，你都得甘心忍受。
现在你既然来到我们的城市和国土，
便不会缺少衣服和其他需要的物品，
一个不幸的求助者前来需要的一切。
我给你指点城市，告诉你是什么居民。
费埃克斯人拥有这城市和这片土地，
我就是英雄的阿尔基诺奥斯的女儿，
他就是费埃克斯人的强盛和威力的体现。”
她这样说，又吩咐那些美发的侍女们：
“侍女们，你们站住，为何见人就逃窜？
你们或许认为这里有邪恶之徒？
现在没有，将来也不会有这样的人
前来费埃克斯人的土地，给我们带来
灾殃和祸害，因为我们受众神明眷顾。
我们避世僻居，在喧嚣不息的大海中，
距离遥远，不会有其他凡人来这里。
现在到来的这男子是个不幸的飘零人，
我们应该招待他，一切外乡人和求援者
都是宙斯遣来，礼物虽小见心意。
侍女们，你们快拿饮食把客人招待，
带他去河边沐浴，找个避风的去处。”
她这样说，侍女们站住互相招呼，
让奥德修斯在一处合适的地方坐下，
按照勇敢的阿尔基诺奥斯的女儿的吩咐。
她们把衣服放在他身旁，有衬衣外袍，
给他拿来用金瓶盛装的润滑的橄榄油，
嘱咐他去河边的清澈水流中沐浴身体。
这时神样的奥德修斯对侍女们这样说：
“侍女们，请你们站开一些，让我自己
把肩头的盐渍洗净，再周身抹上橄榄油，
我已经许久没有用油膏涂抹肌肤。
只是我不能当着你们的面沐浴，
我羞于在美发的少女们面前裸露身体。”
他这样说，侍女们回避，转告少女。
这时神样的奥德修斯用河水洗净
后背和宽阔的肩膀上海水留下的盐渍，
又洗去流动的海水残留发中的污垢。
待他把周身洗净，仔细抹完油膏，
把未婚少女给他的衣服一件件穿好，
宙斯的女儿雅典娜这时便使他显得
更加高大，更加壮健，让浓密的鬈发
从他头上披下，如同盛开的水仙。
有如一位巧匠给银器镶上黄金，
承蒙赫菲斯托斯和帕拉斯·雅典娜亲授
各种技艺，做成一件精美的作品，
女神也这样把风采撒向他的头和肩。
奥德修斯去到远处的河流岸滩边坐下，
焕发俊美和风采，少女见了心惊异。
姑娘不禁对那些美发的侍女们这样说：
“白臂的侍女们，现在你们请听我说。
不会是背逆奥林波斯诸神的意愿，
此人来到神样的费埃克斯人中间，
我原先以为他是个容貌丑陋之人，
现在他如同掌管广阔天宇的神明。
我真想有这样一个人在此地居住，
做我的夫君，他自己也愿意留下。
侍女们，你们快给客人饮料和食品。”
她这样说完，侍女们纷纷遵命而行，
立即在奥德修斯面前摆下饮料和食物。
历尽艰辛的神样的奥德修斯贪婪地
开始吃喝，他已经许久未进餐饮。
白臂的瑙西卡娅这时想了个主意。
她把洗净的衣服摺好，放进车里，
把蹄子强健的骡子套好，自己登车，
然后招呼奥德修斯，对他这样直言：
“现在你起来，客人，我们一起进城去，
好让你前往我的睿智的父亲的宫殿，
在那里你会见到所有费埃克斯人的显贵。
现在你要这样做，我看你并不缺理智。
当我们经过人们劳作的广阔田野时，
你可以同侍女们一起紧紧跟在骡子
和快疾的大车后面，我在前面引路。
这样直到我们快要进城的时候，
城市有高垣环绕，两侧是美好的港湾，
入口狭窄，通道有无数翘尾船守卫，
所有的船只都有自己的停泊埠位。
华美的波塞冬神庙附近有一座广场，
用巨大的石块建成，深深埋在土里。
人们在那里制作黑壳船需要的器具，
绞合缆绳，缝制船帆，磨光船桨。
我们费埃克斯人不好弯弓和箭矢，
却是通晓桅杆、船桨和船只的性能，
欣悦地驾着它们航行于灰色的大海。
我希望避免人们的流言，免得有人
背后指责我，他们心性傲慢无礼，
也许有人见我们同行会这样讥讽说：
‘跟随瑙西卡娅的英俊外乡人是谁？
她在哪里找到他？也许他将作夫君。
她大概从海船带来一个远方部族的
飘零游子，因为附近无他族人居住；
或许是哪位神明有感于她的祈求，
从上天降来凡间，与她把时光共度。
不妨她从别处找个丈夫离开我邦，
因为她心中蔑视我们费埃克斯人，
虽然有那么多高贵子弟向她求婚。’
人们会这样议论，对我不满行指责。
我也会谴责他人，倘若有人这样做，
违背双亲的意愿，尽管父母都健在，
又未正式缔姻缘，竟自行同男子交往。
客人，你应该完全按照我的话去做，
那时我父亲便会很快送你返家园。
你会看到路旁有一座祭祀雅典娜的
白杨树林，清泉淌其间，四周是草地。
我父亲的田庄和茂盛的果园就在那里，
离开城市不远，呼声所及的距离。
你坐在那里暂且等待，直到我们
已经进入城市，到达我父亲的宅邸。
待你估计我们已经抵达家宅时，
你再上路进入费埃克斯人的城市，
打听我父亲勇敢的阿尔基诺奥斯的宫宅。
那宅邸很容易辩认，连稚童也能指点，
因为其他费埃克斯人建造的住宅
与英雄阿尔基诺奥斯的宅邸不一样。
在你进入宅院大门和庭院以后，
你要迅速穿过大厅，去见我母亲，
母亲坐在火焰熊熊燃烧的炉灶边，
纺绩紫色的羊毛，形象令人称奇，
侧依一根立柱，身后坐着众侍女。
我父亲的座椅也在那里，依靠立柱，
他坐在椅上饮酒，仪容如不死的神明。
你从我父亲面前走过，用双手抱住
我母亲的双膝请求，使她高兴地决定，
让你迅速返家园，即使你路途遥远。
只要你能博得我母亲的喜悦和欢心，
那时你便有希望见到自己的亲人，
回到建造精美的家宅和故乡土地。”
她这样说完，举起闪亮的鞭子挥动，
驱赶那辕骡，骡子迅速离开河流。
骡子徐徐奔跑，徐徐摆动四蹄，
少女驾驭它们，让后面步行的侍女们
和奥德修斯能跟上，用心挥动鞭子。
太阳已经下沉，他们来到雅典娜的
著名圣林，神样的奥德修斯在那里坐待。
这时他立即向伟大的宙斯的女儿祈求：
“请听我祈祷，提大盾的宙斯的不倦的女儿。
现在请听我祷告，你当初未允我祈求，
当强大的震地神袭击我，把我打落海里。
请让我获得费埃克斯人的友善和怜悯。”
他这样说，帕拉斯·雅典娜垂允祈求。
女神未在他面前显现，因为她也敬畏
父亲的兄长对神样的奥德修斯难消的
强烈愤怒，直到英雄归返抵家园。
ΙΛΙΑΔΟΣ Z
ὣς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
ὕπνῳ καὶ καμάτῳ ἀρημένος: αὐτὰρ Ἀθήνη
βῆ ῥ᾽ ἐς Φαιήκων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε,
οἳ πρὶν μέν ποτ᾽ ἔναιον ἐν εὐρυχόρῳ Ὑπερείῃ,
ἀγχοῦ Κυκλώπων ἀνδρῶν ὑπερηνορεόντων,
οἵ σφεας σινέσκοντο, βίηφι δὲ φέρτεροι ἦσαν.
ἔνθεν ἀναστήσας ἄγε Ναυσίθοος θεοειδής,
εἷσεν δὲ Σχερίῃ, ἑκὰς ἀνδρῶν ἀλφηστάων,
ἀμφὶ δὲ τεῖχος ἔλασσε πόλει, καὶ ἐδείματο οἴκους,
καὶ νηοὺς ποίησε θεῶν, καὶ ἐδάσσατ᾽ ἀρούρας.
ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶς Ἄϊδόσδε βεβήκει,
Ἀλκίνοος δὲ τότ᾽ ἦρχε, θεῶν ἄπο μήδεα εἰδώς.
τοῦ μὲν ἔβη πρὸς δῶμα θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη,
νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα.
βῆ δ᾽ ἴμεν ἐς θάλαμον πολυδαίδαλον, ᾧ ἔνι κούρη
κοιμᾶτ᾽ ἀθανάτῃσι φυὴν καὶ εἶδος ὁμοίη,
Ναυσικάα, θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
πὰρ δὲ δύ᾽ ἀμφίπολοι, Χαρίτων ἄπο κάλλος ἔχουσαι,
σταθμοῖιν ἑκάτερθε: θύραι δ᾽ ἐπέκειντο φαειναί.
ἡ δ᾽ ἀνέμου ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια κούρης,
στῆ δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ κεφαλῆς, καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν,
εἰδομένη κούρῃ ναυσικλειτοῖο Δύμαντος,
ἥ οἱ ὁμηλικίη μὲν ἔην, κεχάριστο δὲ θυμῷ.
τῇ μιν ἐεισαμένη προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη:
Ναυσικάα, τί νύ σ᾽ ὧδε μεθήμονα γείνατο μήτηρ;
εἵματα μέν τοι κεῖται ἀκηδέα σιγαλόεντα,
σοὶ δὲ γάμος σχεδόν ἐστιν, ἵνα χρὴ καλὰ μὲν αὐτὴν
ἕννυσθαι, τὰ δὲ τοῖσι παρασχεῖν, οἵ κέ σ᾽ ἄγωνται.
ἐκ γάρ τοι τούτων φάτις ἀνθρώπους ἀναβαίνει
ἐσθλή, χαίρουσιν δὲ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ.
ἀλλ᾽ ἴομεν πλυνέουσαι ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι:
καί τοι ἐγὼ συνέριθος ἅμ᾽ ἕψομαι, ὄφρα τάχιστα
ἐντύνεαι, ἐπεὶ οὔ τοι ἔτι δὴν παρθένος ἔσσεαι:
ἤδη γάρ σε μνῶνται ἀριστῆες κατὰ δῆμον
πάντων Φαιήκων, ὅθι τοι γένος ἐστὶ καὶ αὐτῇ.
ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐπότρυνον πατέρα κλυτὸν ἠῶθι πρὸ
ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν ἐφοπλίσαι, ἥ κεν ἄγῃσι
ζῶστρά τε καὶ πέπλους καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα.
καὶ δὲ σοὶ ὧδ᾽ αὐτῇ πολὺ κάλλιον ἠὲ πόδεσσιν
ἔρχεσθαι: πολλὸν γὰρ ἀπὸ πλυνοί εἰσι πόληος.
’ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη
Οὔλυμπόνδ᾽, ὅθι φασὶ θεῶν ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ
ἔμμεναι. οὔτ᾽ ἀνέμοισι τινάσσεται οὔτε ποτ᾽ ὄμβρῳ
δεύεται οὔτε χιὼν ἐπιπίλναται, ἀλλὰ μάλ᾽ αἴθρη
πέπταται ἀνέφελος, λευκὴ δ᾽ ἐπιδέδρομεν αἴγλη:
τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρες θεοὶ ἤματα πάντα.
ἔνθ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις, ἐπεὶ διεπέφραδε κούρῃ.
αὐτίκα δ᾽ Ἠὼς ἦλθεν ἐύθρονος, ἥ μιν ἔγειρε
Ναυσικάαν ἐύπεπλον: ἄφαρ δ᾽ ἀπεθαύμασ᾽ ὄνειρον,
βῆ δ᾽ ἰέναι διὰ δώμαθ᾽, ἵν᾽ ἀγγείλειε τοκεῦσιν,
πατρὶ φίλῳ καὶ μητρί: κιχήσατο δ᾽ ἔνδον ἐόντας:
ἡ μὲν ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἧστο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν
ἠλάκατα στρωφῶσ᾽ ἁλιπόρφυρα: τῷ δὲ θύραζε
ἐρχομένῳ ξύμβλητο μετὰ κλειτοὺς βασιλῆας
ἐς βουλήν, ἵνα μιν κάλεον Φαίηκες ἀγαυοί.
ἡ δὲ μάλ᾽ ἄγχι στᾶσα φίλον πατέρα προσέειπε:
‘πάππα φίλ᾽, οὐκ ἂν δή μοι ἐφοπλίσσειας ἀπήνην
ὑψηλὴν ἐύκυκλον, ἵνα κλυτὰ εἵματ᾽ ἄγωμαι
ἐς ποταμὸν πλυνέουσα, τά μοι ῥερυπωμένα κεῖται;
καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ ἔοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντα.
βουλὰς βουλεύειν καθαρὰ χροΐ εἵματ᾽ ἔχοντα.
πέντε δέ τοι φίλοι υἷες ἐνὶ μεγάροις γεγάασιν,
οἱ δύ᾽ ὀπυίοντες, τρεῖς δ᾽ ἠίθεοι θαλέθοντες:
οἱ δ᾽ αἰεὶ ἐθέλουσι νεόπλυτα εἵματ᾽ ἔχοντες
ἐς χορὸν ἔρχεσθαι: τὰ δ᾽ ἐμῇ φρενὶ πάντα μέμηλεν.
’ὣς ἔφατ᾽: αἴδετο γὰρ θαλερὸν γάμον ἐξονομῆναι
πατρὶ φίλῳ. ὁ δὲ πάντα νόει καὶ ἀμείβετο μύθῳ:
‘οὔτε τοι ἡμιόνων φθονέω, τέκος, οὔτε τευ ἄλλου.
ἔρχευ: ἀτάρ τοι δμῶες ἐφοπλίσσουσιν ἀπήνην
ὑψηλὴν ἐύκυκλον, ὑπερτερίῃ ἀραρυῖαν.
’ὣς εἰπὼν δμώεσσιν ἐκέκλετο, τοὶ δ᾽ ἐπίθοντο.
οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐκτὸς ἄμαξαν ἐύτροχον ἡμιονείην
ὥπλεον, ἡμιόνους θ᾽ ὕπαγον ζεῦξάν θ᾽ ὑπ᾽ ἀπήνῃ:
κούρη δ᾽ ἐκ θαλάμοιο φέρεν ἐσθῆτα φαεινήν.
καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐυξέστῳ ἐπ᾽ ἀπήνῃ,
μήτηρ δ᾽ ἐν κίστῃ ἐτίθει μενοεικέ᾽ ἐδωδὴν
παντοίην, ἐν δ᾽ ὄψα τίθει, ἐν δ᾽ οἶνον ἔχευεν
ἀσκῷ ἐν αἰγείῳ: κούρη δ᾽ ἐπεβήσετ᾽ ἀπήνης.
δῶκεν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,
ἧ ος χυτλώσαιτο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν.
ἡ δ᾽ ἔλαβεν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα,
μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν: καναχὴ δ᾽ ἦν ἡμιόνοιιν.
αἱ δ᾽ ἄμοτον τανύοντο, φέρον δ᾽ ἐσθῆτα καὶ αὐτήν,
οὐκ οἴην, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι.
αἱ δ᾽ ὅτε δὴ ποταμοῖο ῥόον περικαλλέ᾽ ἵκοντο,
ἔνθ᾽ ἦ τοι πλυνοὶ ἦσαν ἐπηετανοί, πολὺ δ᾽ ὕδωρ
καλὸν ὑπεκπρόρεεν μάλα περ ῥυπόωντα καθῆραι,
ἔνθ᾽ αἵ γ᾽ ἡμιόνους μὲν ὑπεκπροέλυσαν ἀπήνης.
καὶ τὰς μὲν σεῦαν ποταμὸν πάρα δινήεντα
τρώγειν ἄγρωστιν μελιηδέα: ταὶ δ᾽ ἀπ᾽ ἀπήνης
εἵματα χερσὶν ἕλοντο καὶ ἐσφόρεον μέλαν ὕδωρ,
στεῖβον δ᾽ ἐν βόθροισι θοῶς ἔριδα προφέρουσαι.
αὐτὰρ ἐπεὶ πλῦνάν τε κάθηράν τε ῥύπα πάντα,
ἑξείης πέτασαν παρὰ θῖν᾽ ἁλός, ἧχι μάλιστα
λάιγγας ποτὶ χέρσον ἀποπλύνεσκε θάλασσα.
αἱ δὲ λοεσσάμεναι καὶ χρισάμεναι λίπ᾽ ἐλαίῳ
δεῖπνον ἔπειθ᾽ εἵλοντο παρ᾽ ὄχθῃσιν ποταμοῖο,
εἵματα δ᾽ ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ.
αὐτὰρ ἐπεὶ σίτου τάρφθεν δμῳαί τε καὶ αὐτή,
σφαίρῃ ταὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαιζον, ἀπὸ κρήδεμνα βαλοῦσαι:
τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆς.
οἵη δ᾽ Ἄρτεμις εἶσι κατ᾽ οὔρεα ἰοχέαιρα,
ἢ κατὰ Τηΰγετον περιμήκετον ἢ Ἐρύμανθον,
τερπομένη κάπροισι καὶ ὠκείῃς ἐλάφοισι:
τῇ δέ θ᾽ ἅμα νύμφαι, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο,
ἀγρονόμοι παίζουσι, γέγηθε δέ τε φρένα Λητώ:
πασάων δ᾽ ὑπὲρ ἥ γε κάρη ἔχει ἠδὲ μέτωπα,
ῥεῖά τ᾽ ἀριγνώτη πέλεται, καλαὶ δέ τε πᾶσαι:
ὣς ἥ γ᾽ ἀμφιπόλοισι μετέπρεπε παρθένος ἀδμής.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι
ζεύξασ᾽ ἡμιόνους πτύξασά τε εἵματα καλά,
ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη,
ὡς Ὀδυσεὺς ἔγροιτο, ἴδοι τ᾽ ἐυώπιδα κούρην,
ἥ οἱ Φαιήκων ἀνδρῶν πόλιν ἡγήσαιτο.
σφαῖραν ἔπειτ᾽ ἔρριψε μετ᾽ ἀμφίπολον βασίλεια:
ἀμφιπόλου μὲν ἅμαρτε, βαθείῃ δ᾽ ἔμβαλε δίνῃ:
αἱ δ᾽ ἐπὶ μακρὸν ἄυσαν: ὁ δ᾽ ἔγρετο δῖος Ὀδυσσεύς,
ἑζόμενος δ᾽ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν:
‘ὤ μοι ἐγώ, τέων αὖτε βροτῶν ἐς γαῖαν ἱκάνω;
ἦ ῥ᾽ οἵ γ᾽ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι,
ἦε φιλόξεινοι καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής;
ὥς τέ με κουράων ἀμφήλυθε θῆλυς ἀυτή:
νυμφάων, αἳ ἔχουσ᾽ ὀρέων αἰπεινὰ κάρηνα
καὶ πηγὰς ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα.
ἦ νύ που ἀνθρώπων εἰμὶ σχεδὸν αὐδηέντων;
ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐγὼν αὐτὸς πειρήσομαι ἠδὲ ἴδωμαι.
ὣς εἰπὼν θάμνων ὑπεδύσετο δῖος Ὀδυσσεύς,
ἐκ πυκινῆς δ᾽ ὕλης πτόρθον κλάσε χειρὶ παχείῃ
φύλλων, ὡς ῥύσαιτο περὶ χροῒ μήδεα φωτός.
βῆ δ᾽ ἴμεν ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιθώς,
ὅς τ᾽ εἶσ᾽ ὑόμενος καὶ ἀήμενος, ἐν δέ οἱ ὄσσε
δαίεται: αὐτὰρ ὁ βουσὶ μετέρχεται ἢ ὀίεσσιν
ἠὲ μετ᾽ ἀγροτέρας ἐλάφους: κέλεται δέ ἑ γαστὴρ
μήλων πειρήσοντα καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν:
ὣς Ὀδυσεὺς κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισιν ἔμελλε
μίξεσθαι, γυμνός περ ἐών: χρειὼ γὰρ ἵκανε.
σμερδαλέος δ᾽ αὐτῇσι φάνη κεκακωμένος ἅλμῃ,
τρέσσαν δ᾽ ἄλλυδις ἄλλη ἐπ᾽ ἠιόνας προὐχούσας:
οἴη δ᾽ Ἀλκινόου θυγάτηρ μένε: τῇ γὰρ Ἀθήνη
θάρσος ἐνὶ φρεσὶ θῆκε καὶ ἐκ δέος εἵλετο γυίων.
στῆ δ᾽ ἄντα σχομένη: ὁ δὲ μερμήριξεν Ὀδυσσεύς,
ἢ γούνων λίσσοιτο λαβὼν ἐυώπιδα κούρην,
ἦ αὔτως ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι
λίσσοιτ᾽, εἰ δείξειε πόλιν καὶ εἵματα δοίη.
ὣς ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι,
λίσσεσθαι ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι,
μή οἱ γοῦνα λαβόντι χολώσαιτο φρένα κούρη.
αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον.
‘γουνοῦμαί σε, ἄνασσα: θεός νύ τις, ἦ βροτός ἐσσι;
εἰ μέν τις θεός ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,
Ἀρτέμιδί σε ἐγώ γε, Διὸς κούρῃ μεγάλοιο,
εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ᾽ ἄγχιστα ἐίσκω:
εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν, τοὶ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν,
τρὶς μάκαρες μὲν σοί γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ,
τρὶς μάκαρες δὲ κασίγνητοι: μάλα πού σφισι θυμὸς
αἰὲν ἐυφροσύνῃσιν ἰαίνεται εἵνεκα σεῖο,
λευσσόντων τοιόνδε θάλος χορὸν εἰσοιχνεῦσαν.
κεῖνος δ᾽ αὖ περὶ κῆρι μακάρτατος ἔξοχον ἄλλων,
ὅς κέ σ᾽ ἐέδνοισι βρίσας οἶκόνδ᾽ ἀγάγηται.
οὐ γάρ πω τοιοῦτον ἴδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν,
οὔτ᾽ ἄνδρ᾽ οὔτε γυναῖκα: σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.
‘Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνος παρὰ βωμῷ
φοίνικος νέον ἔρνος ἀνερχόμενον ἐνόησα:
ἦλθον γὰρ καὶ κεῖσε, πολὺς δέ μοι ἕσπετο λαός,
τὴν ὁδὸν ᾗ δὴ μέλλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε᾽ ἔσεσθαι.
ὣς δ᾽ αὔτως καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα θυμῷ
δήν, ἐπεὶ οὔ πω τοῖον ἀνήλυθεν ἐκ δόρυ γαίης,
ὡς σέ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε, δείδια δ᾽ αἰνῶς
γούνων ἅψασθαι: χαλεπὸν δέ με πένθος ἱκάνει.
χθιζὸς ἐεικοστῷ φύγον ἤματι οἴνοπα πόντον:
τόφρα δέ μ᾽ αἰεὶ κῦμ᾽ ἐφόρει κραιπναί τε θύελλαι
νήσου ἀπ᾽ Ὠγυγίης. νῦν δ᾽ ἐνθάδε κάββαλε δαίμων,
ὄφρ᾽ ἔτι που καὶ τῇδε πάθω κακόν: οὐ γὰρ ὀίω
παύσεσθ᾽, ἀλλ᾽ ἔτι πολλὰ θεοὶ τελέουσι πάροιθεν.
ἀλλά, ἄνασσ᾽, ἐλέαιρε: σὲ γὰρ κακὰ πολλὰ μογήσας
ἐς πρώτην ἱκόμην, τῶν δ᾽ ἄλλων οὔ τινα οἶδα
ἀνθρώπων, οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν.
ἄστυ δέ μοι δεῖξον, δὸς δὲ ῥάκος ἀμφιβαλέσθαι,
εἴ τί που εἴλυμα σπείρων ἔχες ἐνθάδ᾽ ἰοῦσα.
σοὶ δὲ θεοὶ τόσα δοῖεν ὅσα φρεσὶ σῇσι μενοινᾷς,
ἄνδρα τε καὶ οἶκον, καὶ ὁμοφροσύνην ὀπάσειαν
ἐσθλήν: οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον,
ἢ ὅθ᾽ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον
ἀνὴρ ἠδὲ γυνή: πόλλ᾽ ἄλγεα δυσμενέεσσι,
χάρματα δ᾽ εὐμενέτῃσι, μάλιστα δέ τ᾽ ἔκλυον αὐτοί.
’τὸν δ᾽ αὖ Ναυσικάα λευκώλενος ἀντίον ηὔδα:
‘ξεῖν᾽, ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ᾽ ἄφρονι φωτὶ ἔοικας:
Ζεὺς δ᾽ αὐτὸς νέμει ὄλβον Ὀλύμπιος ἀνθρώποισιν,
ἐσθλοῖς ἠδὲ κακοῖσιν, ὅπως ἐθέλῃσιν, ἑκάστῳ:
καί που σοὶ τάδ᾽ ἔδωκε, σὲ δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης.
νῦν δ᾽, ἐπεὶ ἡμετέρην τε πόλιν καὶ γαῖαν ἱκάνεις,
οὔτ᾽ οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου,
ὧν ἐπέοιχ᾽ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα.
ἄστυ δέ τοι δείξω, ἐρέω δέ τοι οὔνομα λαῶν.
Φαίηκες μὲν τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν,
εἰμὶ δ᾽ ἐγὼ θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
τοῦ δ᾽ ἐκ Φαιήκων ἔχεται κάρτος τε βίη τε.
’ἦ ῥα καὶ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι κέλευσε:
‘στῆτέ μοι, ἀμφίπολοι: πόσε φεύγετε φῶτα ἰδοῦσαι;
ἦ μή πού τινα δυσμενέων φάσθ᾽ ἔμμεναι ἀνδρῶν;
οὐκ ἔσθ᾽ οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτὸς οὐδὲ γένηται,
ὅς κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἵκηται
δηιοτῆτα φέρων: μάλα γὰρ φίλοι ἀθανάτοισιν.
οἰκέομεν δ᾽ ἀπάνευθε πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,
ἔσχατοι, οὐδέ τις ἄμμι βροτῶν ἐπιμίσγεται ἄλλος.
ἀλλ᾽ ὅδε τις δύστηνος ἀλώμενος ἐνθάδ᾽ ἱκάνει,
τὸν νῦν χρὴ κομέειν: πρὸς γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες
ξεῖνοί τε πτωχοί τε, δόσις δ᾽ ὀλίγη τε φίλη τε.
ἀλλὰ δότ᾽, ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε,
λούσατέ τ᾽ ἐν ποταμῷ, ὅθ᾽ ἐπὶ σκέπας ἔστ᾽ ἀνέμοιο.
’ὣς ἔφαθ᾽, αἱ δ᾽ ἔσταν τε καὶ ἀλλήλῃσι κέλευσαν,
κὰδ δ᾽ ἄρ᾽ Ὀδυσσῆ᾽ εἷσαν ἐπὶ σκέπας, ὡς ἐκέλευσεν
Ναυσικάα θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο:
πὰρ δ᾽ ἄρα οἱ φᾶρός τε χιτῶνά τε εἵματ᾽ ἔθηκαν,
δῶκαν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,
ἤνωγον δ᾽ ἄρα μιν λοῦσθαι ποταμοῖο ῥοῇσιν.
δή ῥα τότ᾽ ἀμφιπόλοισι μετηύδα δῖος Ὀδυσσεύς:
‘ἀμφίπολοι, στῆθ᾽ οὕτω ἀπόπροθεν, ὄφρ᾽ ἐγὼ αὐτὸς
ἅλμην ὤμοιιν ἀπολούσομαι, ἀμφὶ δ᾽ ἐλαίῳ
χρίσομαι: ἦ γὰρ δηρὸν ἀπὸ χροός ἐστιν ἀλοιφή.
ἄντην δ᾽ οὐκ ἂν ἐγώ γε λοέσσομαι: αἰδέομαι γὰρ
γυμνοῦσθαι κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισι μετελθών.
’ὣς ἔφαθ᾽, αἱ δ᾽ ἀπάνευθεν ἴσαν, εἶπον δ᾽ ἄρα κούρῃ.
αὐτὰρ ὁ ἐκ ποταμοῦ χρόα νίζετο δῖος Ὀδυσσεὺς
ἅλμην, ἥ οἱ νῶτα καὶ εὐρέας ἄμπεχεν ὤμους,
ἐκ κεφαλῆς δ᾽ ἔσμηχεν ἁλὸς χνόον ἀτρυγέτοιο.
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα λοέσσατο καὶ λίπ᾽ ἄλειψεν,
ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαθ᾽ ἅ οἱ πόρε παρθένος ἀδμής,
τὸν μὲν Ἀθηναίη θῆκεν Διὸς ἐκγεγαυῖα
μείζονά τ᾽ εἰσιδέειν καὶ πάσσονα, κὰδ δὲ κάρητος
οὔλας ἧκε κόμας, ὑακινθίνῳ ἄνθει ὁμοίας.
ὡς δ᾽ ὅτε τις χρυσὸν περιχεύεται ἀργύρῳ ἀνὴρ
ἴδρις, ὃν Ἥφαιστος δέδαεν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη
τέχνην παντοίην, χαρίεντα δὲ ἔργα τελείει,
ὣς ἄρα τῷ κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοις.
ἕζετ᾽ ἔπειτ᾽ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσης,
κάλλεϊ καὶ χάρισι στίλβων: θηεῖτο δὲ κούρη.
δή ῥα τότ᾽ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι μετηύδα:
‘κλῦτέ μευ, ἀμφίπολοι λευκώλενοι, ὄφρα τι εἴπω.
οὐ πάντων ἀέκητι θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,
Φαιήκεσσ᾽ ὅδ᾽ ἀνὴρ ἐπιμίσγεται ἀντιθέοισι:
πρόσθεν μὲν γὰρ δή μοι ἀεικέλιος δέατ᾽ εἶναι,
νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.
αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη
ἐνθάδε ναιετάων, καὶ οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν.
ἀλλὰ δότ᾽, ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε.
’ὣς ἔφαθ᾽, αἱ δ᾽ ἄρα τῆς μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο,
πὰρ δ᾽ ἄρ᾽ Ὀδυσσῆι ἔθεσαν βρῶσίν τε πόσιν τε.
ἦ τοι ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
ἁρπαλέως: δηρὸν γὰρ ἐδητύος ἦεν ἄπαστος.
αὐτὰρ Ναυσικάα λευκώλενος ἄλλ᾽ ἐνόησεν:
εἵματ᾽ ἄρα πτύξασα τίθει καλῆς ἐπ᾽ ἀπήνης,
ζεῦξεν δ᾽ ἡμιόνους κρατερώνυχας, ἂν δ᾽ ἔβη αὐτή,
ὤτρυνεν δ᾽ Ὀδυσῆα, ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:
ὄρσεο δὴ νῦν, ξεῖνε, πόλινδ᾽ ἴμεν ὄφρα σε πέμψω
πατρὸς ἐμοῦ πρὸς δῶμα δαΐφρονος, ἔνθα σέ φημι
πάντων Φαιήκων εἰδησέμεν ὅσσοι ἄριστοι.
ἀλλὰ μάλ᾽ ὧδ᾽ ἔρδειν, δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν:
ὄφρ᾽ ἂν μέν κ᾽ ἀγροὺς ἴομεν καὶ ἔργ᾽ ἀνθρώπων,
τόφρα σὺν ἀμφιπόλοισι μεθ᾽ ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν
καρπαλίμως ἔρχεσθαι: ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω.
αὐτὰρ ἐπὴν πόλιος ἐπιβήομεν, ἣν πέρι πύργος
ὑψηλός, καλὸς δὲ λιμὴν ἑκάτερθε πόληος,
λεπτὴ δ᾽ εἰσίθμη: νῆες δ᾽ ὁδὸν ἀμφιέλισσαι
εἰρύαται: πᾶσιν γὰρ ἐπίστιόν ἐστιν ἑκάστῳ.
ἔνθα δέ τέ σφ᾽ ἀγορὴ καλὸν Ποσιδήιον ἀμφίς,
ῥυτοῖσιν λάεσσι κατωρυχέεσσ᾽ ἀραρυῖα.
ἔνθα δὲ νηῶν ὅπλα μελαινάων ἀλέγουσι,
πείσματα καὶ σπεῖρα, καὶ ἀποξύνουσιν ἐρετμά.
οὐ γὰρ Φαιήκεσσι μέλει βιὸς οὐδὲ φαρέτρη,
ἀλλ᾽ ἱστοὶ καὶ ἐρετμὰ νεῶν καὶ νῆες ἐῖσαι,
ᾗσιν ἀγαλλόμενοι πολιὴν περόωσι θάλασσαν.
τῶν ἀλεείνω φῆμιν ἀδευκέα, μή τις ὀπίσσω
μωμεύῃ: μάλα δ᾽ εἰσὶν ὑπερφίαλοι κατὰ δῆμον:
καί νύ τις ὧδ᾽ εἴπῃσι κακώτερος ἀντιβολήσας:
‘τίς δ᾽ ὅδε Ναυσικάᾳ ἕπεται καλός τε μέγας τε
ξεῖνος; ποῦ δέ μιν εὗρε; πόσις νύ οἱ ἔσσεται αὐτῇ.
ἦ τινά που πλαγχθέντα κομίσσατο ἧς ἀπὸ νηὸς
ἀνδρῶν τηλεδαπῶν, ἐπεὶ οὔ τινες ἐγγύθεν εἰσίν:
ἤ τίς οἱ εὐξαμένῃ πολυάρητος θεὸς ἦλθεν
οὐρανόθεν καταβάς, ἕξει δέ μιν ἤματα πάντα.
βέλτερον, εἰ καὐτή περ ἐποιχομένη πόσιν εὗρεν
ἄλλοθεν: ἦ γὰρ τούσδε γ᾽ ἀτιμάζει κατὰ δῆμον
Φαίηκας, τοί μιν μνῶνται πολέες τε καὶ ἐσθλοί.
ὣς ἐρέουσιν, ἐμοὶ δέ κ᾽ ὀνείδεα ταῦτα γένοιτο.
καὶ δ᾽ ἄλλῃ νεμεσῶ, ἥ τις τοιαῦτά γε ῥέζοι,
ἥ τ᾽ ἀέκητι φίλων πατρὸς καὶ μητρὸς ἐόντων,
ἀνδράσι μίσγηται, πρίν γ᾽ ἀμφάδιον γάμον ἐλθεῖν.
‘ξεῖνε, σὺ δ᾽ ὦκ᾽ ἐμέθεν ξυνίει ἔπος, ὄφρα τάχιστα
πομπῆς καὶ νόστοιο τύχῃς παρὰ πατρὸς ἐμοῖο.
δήεις ἀγλαὸν ἄλσος Ἀθήνης ἄγχι κελεύθου
αἰγείρων: ἐν δὲ κρήνη νάει, ἀμφὶ δὲ λειμών:
ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῦ τέμενος τεθαλυῖά τ᾽ ἀλωή,
τόσσον ἀπὸ πτόλιος, ὅσσον τε γέγωνε βοήσας.
ἔνθα καθεζόμενος μεῖναι χρόνον, εἰς ὅ κεν ἡμεῖς
ἄστυδε ἔλθωμεν καὶ ἱκώμεθα δώματα πατρός.
αὐτὰρ ἐπὴν ἡμέας ἔλπῃ ποτὶ δώματ᾽ ἀφῖχθαι,
καὶ τότε Φαιήκων ἴμεν ἐς πόλιν ἠδ᾽ ἐρέεσθαι
δώματα πατρὸς ἐμοῦ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο.
ῥεῖα δ᾽ ἀρίγνωτ᾽ ἐστί, καὶ ἂν πάϊς ἡγήσαιτο
νήπιος: οὐ μὲν γάρ τι ἐοικότα τοῖσι τέτυκται
δώματα Φαιήκων, οἷος δόμος Ἀλκινόοιο
ἥρωος. ἀλλ᾽ ὁπότ᾽ ἄν σε δόμοι κεκύθωσι καὶ αὐλή,
ὦκα μάλα μεγάροιο διελθέμεν, ὄφρ᾽ ἂν ἵκηαι
μητέρ᾽ ἐμήν: ἡ δ᾽ ἧσται ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἐν πυρὸς αὐγῇ,
ἠλάκατα στρωφῶσ᾽ ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέσθαι,
κίονι κεκλιμένη: δμωαὶ δέ οἱ εἵατ᾽ ὄπισθεν.
ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῖο θρόνος ποτικέκλιται αὐτῇ,
τῷ ὅ γε οἰνοποτάζει ἐφήμενος ἀθάνατος ὥς.
τὸν παραμειψάμενος μητρὸς περὶ γούνασι χεῖρας
βάλλειν ἡμετέρης, ἵνα νόστιμον ἦμαρ ἴδηαι
χαίρων καρπαλίμως, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐσσί.
εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ᾽ ἐνὶ θυμῷ,
ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι
οἶκον ἐυκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.
’ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἵμασεν μάστιγι φαεινῇ
ἡμιόνους: αἱ δ᾽ ὦκα λίπον ποταμοῖο ῥέεθρα.
αἱ δ᾽ ἐὺ μὲν τρώχων, ἐὺ δὲ πλίσσοντο πόδεσσιν:
ἡ δὲ μάλ᾽ ἡνιόχευεν, ὅπως ἅμ᾽ ἑποίατο πεζοὶ
ἀμφίπολοί τ᾽ Ὀδυσεύς τε, νόῳ δ᾽ ἐπέβαλλεν ἱμάσθλην.
δύσετό τ᾽ ἠέλιος καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσος ἵκοντο
ἱρὸν Ἀθηναίης, ἵν᾽ ἄρ᾽ ἕζετο δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο:
‘κλῦθί μευ, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, Ἀτρυτώνη:
νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον, ἐπεὶ πάρος οὔ ποτ᾽ ἄκουσας
ῥαιομένου, ὅτε μ᾽ ἔρραιε κλυτὸς ἐννοσίγαιος.
δός μ᾽ ἐς Φαίηκας φίλον ἐλθεῖν ἠδ᾽ ἐλεεινόν.
’ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος, τοῦ δ᾽ ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη.
αὐτῷ δ᾽ οὔ πω φαίνετ᾽ ἐναντίη: αἴδετο γάρ ῥα
πατροκασίγνητον: ὁ δ᾽ ἐπιζαφελῶς μενέαινεν
ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.